Ντάμα Σπαθί

 

 

Τί σημασία έχει αν τελείωσε ο πόλεμος, όταν τον αισθάνεσαι δίπλα σου, ζεις μ’ αυτόν και γι’ αυτόν προετοιμάζεσαι; Τί σημασία έχει ο θάνατος, αφού δεν τον φοβάσαι κι αθάνατος νοιώθεις; Και τί σημασία έχει ο έρωτας αν δεν μπορείς να ερωτευθείς πια;
 

Η Μαριάνθη (Δέσπω Διαμαντίδου) μόνο τον πόλεμο φοβάται, τον παρελθόντα και τον επερχόμενο, και δεν βλέπει τον έρωτα που ανθίζει γύρω της.
  Κι είναι ένας έρωτας παράξενος, εκτροχιασμένος, ασυνεπής κι απρόβλεπτος, όπως μόνον ο αληθινός έρωτας είναι.
Ένα τρίγωνο που σχηματίσθηκε αιφνίδια, αναίτια κι απροσχημάτιστα, που φορές μεταλλάσσεται σε ευθεία γραμμή με τρία σταθερά σημεία, σαν μια παρέα τριών ατόμων να χορεύει συρτάκι: απ’ τη μια μεριά είναι ένας νέος και όμορφος άντρας, ο Βασίλης (Θόδωρος Ρουμπάνης), αξιωματικός του εμπορικού ναυτικού, κι απ’ την άλλη ένας αινιγματικός όμορφος νεαρός, ρεσεψιονίστ σε ξενοδοχείο του Ναυπλίου, ο Αλέξανδρος (Σπύρος Φωκάς).

Στη μέση είναι μια γυναίκα, η Έλενα (Έλενα Ναθαναήλ), ένα πανέμορφο μοντέλο, μια αξιολάτρευτη φιγούρα, προσωποποίηση της πρόκλησης, αντικείμενο μα κι υποκείμενο του πόθου. Ο Βασίλης την είχε δική του, μόνο δική του τη γυναίκα αυτή, αλλά κάποιος δαίμονας τον έβαλε να παίξει με τη φωτιά. Ίσως να ήταν η υπερβολική σιγουριά για τον εαυτό του, ίσως πάλι η δεδομένη γι’ αυτόν υποταγή της συζύγου του, ίσως ακόμα-ακόμα κι ηδονή του κινδύνου ή ένα παιχνίδι με το απαγορευμένο. Ό,τι κι αν ήταν, η επαφή της Έλενας με τον Αλέξανδρο, την οποία ο Βασίλης επιδίωξε, λες κι υποδαύλιζε έναν πόθο κρυφό, υπήρξε μοιραία: μαγεύτηκε ακαριαία, τον ήθελε, δεν γινόταν πλέον να αντισταθεί, δεν είχε καν νόημα να προσπαθήσει. Γι’ αυτό και, πριν συμβεί οτιδήποτε, ομολόγησε στον άντρα της το… «επερχόμενο γεγονός»! Κι εκείνος, σε μια έκρηξη ζήλειας περισσότερο κι όχι θυμού, τη χαστούκισε και έφυγε για την Αθηνά. Ήταν και γι’ αυτόν γεγονός το επερχόμενο, το ένοιωθε ήδη, ήταν σίγουρος και δεν ήθελε να είναι παρών. Κι όταν εκείνη επέστρεψε και μπήκε αμέσως στο ντους, λες κι ήθελε να ξεπλύνει τις … ανομίες της, σε μια σπάνιας οπτικής απόλαυσης σκηνή που βλέπουμε την Έλενα γυμνή, θέαμα διεγερτικό από μόνο του έτσι κι αλλιώς, ο Βασίλης την πήρε, γυμνή, στην αγκαλιά του την έριξε στο κρεβάτι και προτού τη ρωτήσει, έτσι, τυπικά, αν πήγε μαζί του, προτού ακούσει την άμεση και δίχως δισταγμό (γνωστή κι αναμενόμενη, μα οδυνηρή) απάντηση «Πήγα», την έβρισε… κολακεύοντάς την: «τώρα είσαι πιο πρόστυχη και πιο γλυκειά…»!

Κι ύστερα το τρίγωνο διαλύθηκε. Ο Αλέξανδρος ερωτεύτηκε την Έλενα, τα παράτησε όλα κι ήρθε στην Αθήνα να την βρει. Αυτή όμως τον βαρέθηκε πια, αυτόν που άλλοτε τη μαγνήτιζε με την αναίδεια και την προκλητική συμπεριφορά του… Κι ο άλλος πόλος, ο Βασίλης, που δεν μπόρεσε να ξεπεράσει τη ζήλεια του, άρχισε εν αμύνη να μιλάει για άλλες γυναίκες, αυτές των λιμανιών, για γυναίκες φτηνές και κοινές και, αφού πάλεψε με τον εαυτό του, έφυγε μόνος του για μακρινό ταξίδι…

Η Μαριάνθη έχασε τον προσωπικό της πόλεμο με τον Πόλεμο και εισήχθη σε νευρολογική κλινική... Κι Έλενα, περήφανη, ελεύθερη κι ανυπότακτη, Ντάμα Σπαθί δηλαδή, έμεινε πιο μόνη από ποτέ, αν κι όλοι ξέρουμε ότι αυτές οι γυναίκες δεν μένουν ποτέ μόνες...

Φιλόδοξη μα άνιση στο αποτέλεσμά της ταινία που γύρισε ο Γιώργος Σκαλενάκης στα 1966 και που θα παραμείνει στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου κυρίως για την εκθαμβωτική παρουσία της Έλενας Ναθαναήλ (αλλά και για το αδικαιολόγητο ντουμπλάρισμα των φωνών τόσο της Ναθαναήλ όσο και του Φωκά…). Πολύ καλές κι ερμηνείες του Ρουμπάνη και του Φωκά, ιδίως στις σκηνές στο Ναύπλιο, καλή κι η Διαμαντίδου.

 

Αθήνα, 5 Οκτωβρίου 2011

Φώτης Μπατσίλας
 

                                                                                       πηγή:  http://skorpiesidees.blogspot.com/201...

 

 

Διάρκεια: 82΄

Είδος: Δραματική

Εταιρία παραγωγής: Δαμασκηνός-Μιχαηλίδης

Ηθοποιοί: Έλενα Ναθαναήλ, Σπύρος Φωκάς, Θεόδωρος Ρουμπάνης, Δέσπω Διαμαντίδου, Δήμος Σταρένιος, Άρης Μαλλιαργός, Μαργαρίτα Γεράρδου, Στίβη Βακιρτζή, Νίνα Βλάχου, κα

 

Σενάριο: Γιάννης Τζιώτης

 

Σκηνοθεσία: Γιώργος Σκαλενάκης

 

Διεύθυνση Φωτογραφίας: Ανδρέας Αναστασάτος

 

Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος

 

Τραγούδι: Γιάννης Πουλόπουλος

 

 
                                                                   

Στο εξωτερικό προβλήθηκε με το τίτλο είτε Love Cycles, είτε Queen of Clubs.

 Η ταινία προβλήθηκε τη σαιζόν 1966-1967 και έκοψε 149.477 εισιτήρια. Ήρθε στην 42η θέση σε 117 ταινίες. Η ταινία απέσπασε τρία βραβεία της Ένωσης Κινηματογραφικού Τύπου Αθηνών και εκπροσώπησε επίσημα την Ελλάδα στο φεστιβάλ κινηματογράφου του Chicago το 1967.

 

 

 

   

 

Η μουσική του Γιάννη Μαρκόπουλου και η φωνή του Γιάννη Πουλόπουλου στο τραγούδι "Χαράματα". Το τραγούδι πρώτα θα κυκλοφορήσει σε σαρανταπεντάρι και μετά για λίγους μήνες θα μπει στον πρώτο προσωπικό του Πουλόπουλου.

Έρχονται όμως οι συνταγματάρχες και το θεωρούν  "αναρχοκουμουνιστικόν" οπότε στην θέση του μπαίνει το "Καράβια αλήτες" του Λοϊζου. 

Μόλις το 1995 δηλαδή 28 χρόνια μετά το ξαναβρίσκουμε σε βυνίλιο. Οι στίχοι είναι του Μποστ.

 

                       πηγές:
                                              http://www.tainiothiki.gr/v2/filmogra...
                                                 http://90lepta.com/m333.html
                                          http://www.livemovies.gr/movies/ntama...
                                          http://www.karagiannis-karatzopoulos....
                                                     http://www.retrodb.gr/

Ο Αριστείδης και τα κορίτσια του

Έτος: 1964 

Διάρκεια: 91'

 Είδος: Κωμωδία 

 Εταιρία παραγωγής: Ανζερβός

 Σκηνοθεσία: Στέλιος Ζωγραφάκης

 Σενάριο: Νέστορας Μάτσας

 Μουσική σύνθεση: Γιώργος Κατσαρός
 Τραγούδι: Βίκυ Μοσχολιού

 Φωτογραφία: Γρηγόρης Δανάλης , Συράκος Δανάλης

 Ηθοποιοί: Ορέστης Μακρής (Αριστείδης), Σμάρω Στεφανίδου (Ευδοκία), Μίρκα Καλατζοπούλου, Νίκη Λινάρδου, Κλεοπάτρα Ρώτα, Γιώργος Δάνης, Θανάσης Μυλωνάς, Βασίλης Μαυρομάτης, Τόλης Βοσκόπουλος, Λαυρέντης Διανέλλος, Γιάννης Φέρμης(Φαίδων), Γιάννης Γκιωνάκης 

Η ταινία προβλήθηκε την σαιζόν 1964-1965 και έκοψε 143.059 εισιτήρια. Ήρθε στην 42η θέση σε 93 ταινίες.

Υπόθεση

Ένας παραδοσιακός εκπαιδευτικός και αυστηρών αρχών πατέρας, ο Αριστείδης, ζει με την Ευδοκία και τις τρεις κόρες του, Μαρίνα, Λίζα και Χριστίνα. Τα κορίτσια, που ζουν πολύ περιορισμένα και κάτω από την αυστηρή επιτήρησή του, μηχανεύονται κάθε τόσο πάμπολλους τρόπους για να διασκεδάζουν, συχνά με τη βοήθεια της Ευδοκίας. Όταν όμως ο πατέρας τους θέλει να τις παντρέψει με γαμπρούς της δικής του επιλογής –τον δεξή και τον αριστερό ψάλτη της ίδιας εκκλησίας–, τότε εκείνες παριστάνουν τις άρρωστες, τα δε αγόρια τους, Γιώργος και Δημήτρης, μεταμφιέζονται σε κοπέλες και παριστάνοντας τις φιλενάδες των κοριτσιών τις επισκέπτονται συχνά. Κάποτε όμως το μυστικό βγαίνει στο φως αλλά καθώς οι δύο νέοι ανήκουν σε καλές –και συνάμα πλούσιες– οικογένειες, φαίνεται να έχουν τα φόντα για έναν καλό γάμο. Τότε τα πράγματα αλλάζουν και ο αυστηρός κυρ-Αριστείδης δίνει τις ευλογίες του.

 

 

 πηγή: Ταινιοθήκη της Ελλάδος 

http://www.tainiothiki.gr/v2/photo/view/277/583/

Γιάννης Πουλόπουλος

Κλείσαν οι δρόμοι με βροχή
Μουσική: Κώστας Καπνίσης
Στίχοι: Μιχάλης Παπανικολάου
Στην ταινία του Σταύρου Τσιώλη, "Ο Μικρός Δραπέτης"

Ο Γιάννης Πουλόπουλος γεννήθηκε στην Καρδαμύλη της Μάνης στις 27 Ιουλίου του 1942. Οι γονείς του, Μεσσηνιακής καταγωγής, γρήγορα μετά τη γέννησή του, μετακόμισαν στο Περιστέρι και συγκεκριμένα στην περιοχή του Αγίου Ιερόθεου.

Ο Γιάννης Πουλόπουλος από μικρός είχε έφεση στο τραγούδι, αλλά στη συνοικία και στον στενό κύκλο που μεγάλωνε, δεν υπήρχε ο "άνθρωπος" που θα τον προωθούσε. Παρακινημένος όμως από τους φίλους του που τον άκουγαν να τραγουδάει, αλλά και έχοντας ο ίδιος μεγάλη πίστη στην φωνή του, πήγαινε στην εταιρία COLUMBIA που γίνονταν τότε ακροάσεις, ζητώντας να τον ακούσουν, αλλά κανείς δεν του έκλεινε ραντεβού.

Ο Γιάννης Πουλόπουλος όμως, πείσμων από τότε, δεν το έβαζε κάτω και συνέχιζε να ζητάει ακρόαση σχεδόν καθημερινά, παρ' όλα τα μεροκάματα που έχανε αφού δούλευε τότε σαν ελαιοχρωματιστής και οικοδόμος, ενώ παράλληλα έπαιζε ποδόσφαιρο στον Άγιο Ιερόθεο και στον Ατρόμητο. Κάποια μέρα - μάλλον γιατί βαρέθηκαν να τον βλέπουν καθημερινά μπροστά τους - του έκλεισαν αυτό που επιθυμούσε με όλη του τη ψυχή... μία ακρόαση!

Την επιτροπή ακροάσεων αποτελούσαν μερικά από τα μεγαθήρια της Ελληνικής μουσικής: Ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Απόστολος Καλδάρας, ο Βασίλης Τσιτσάνης, ο Γιάννης Παπαϊωάννου. Ο δεκαεννιάχρονος τότε Γιάννης Πουλόπουλος, διάλεξε δύο δύσκολα τραγούδια να πει: "Μάνα μου και Παναγιά" και το "Παράπονο". Μόλις τελείωσε, τον πλησίασε ο Μίκης Θεοδωράκης λέγοντας: "Αυτόν εγώ θα τον κάνω τραγουδιστή".

Ο Μίκης Θεοδωράκης διακρίνοντας ένα πολύ μεγάλο ταλέντο, πήρε αμέσως τον Γιάννη Πουλόπουλο "υπό την προστασία του". Του δίνει να πει τρία τραγούδια στο θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη "Η γειτονιά των Αγγέλων", που εκείνη τη χρονιά (1963) ανεβαίνει στο ΡΕΞ από τον θίασο Τζένης Καρέζη - Νίκου Κούρκουλου. Τα τραγούδια αυτά ήταν τα "Στρώσε το στρώμα σου για δυο", "Δόξα τω Θεώ", και "Το ψωμί είναι στο τραπέζι". Αυτά είναι και τα πρώτα τραγούδια που ηχογραφεί σε δίσκο ο Πουλόπουλος, τραγούδια που αργότερα στην ίδια εταιρία θα δισκογραφήσει και ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης.

Η συνέχεια βρίσκει τον Γιάννη Πουλόπουλο να τραγουδάει σε μπουάτ στην Πλάκα. Λίγο πριν πάει φαντάρος, ηχογραφεί 4-5 δίσκους 45 στροφών στην COLUMBIA, τραγούδια τώρα πια δυσεύρετα, που με την κυκλοφορία τους "θάφτηκαν", μια και ο τραγουδιστής είχε κλείσει ήδη συμφωνία με την ΛΥΡΑ και τον Αλέκο Πατσιφά. Στη ΛΥΡΑ ξαναηχογραφεί τα τρία τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη και άλλα δώδεκα του ίδιου συνθέτη όπως τα "Βράχο βράχο τον καημό μου", "Βρέχει στη φτωχογειτονιά", "Καημός" κ.ά.

Το 1965 τραγουδάει εκπληκτικά τέσσερα τραγούδια του πρωτοεμφανιζόμενου τότε Μάνου Λοΐζου, ενώ σχεδόν παράλληλα κάνει μεγάλη επιτυχία με το "Μη μου θυμώνεις μάτια μου", του επίσης καινούργιου εκείνη την εποχή, Σταύρου Κουγιουμτζή.

Το 1966 ο Γιάννης Πουλόπουλος μπαίνει για τα καλά στη δισκογραφία. Τα 45άρια δισκάκια του κυκλοφορούν σωρηδόν και εμφανίζεται για πρώτη φορά σε κινηματογραφικές ταινίες. Στους "Στιγματισμένους" με τον Γιώργο Φούντα και τη Μάρω Κοντού, όπου τραγουδάει μαζί με την Ελένη Κλάδη το "Πολύ αργά" και το "Σ' αγαπώ", στον "Τετραπέρατο" με τον Κώστα Χατζηχρήστο, όπου τραγουδάει το τραγούδι του Γιώργου Κατσαρού "Στον Πειραιά στον Πειραιά" και στο "Εκείνος κι εκείνη" με την Τζένη Καρέζη και τον Φαίδωνα Γεωργίτση, που τραγουδάει τη σύνθεση του Γιάννη Μαρκόπουλου "Ξεγυμνώστε τα σπαθιά". 

 

Είναι όμως η εποχή του "ΝΕΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ". Ο Γιάννης Πουλόπουλος το ακολουθεί. Γράφει και συνθέτει δικά του τραγούδια όπως το "Θα 'θελα να 'χα" που γνωρίζει μεγάλη επιτυχία. Στη συνέχεια συνεργάζεται με τον Γιάννη Σπανό (συμμετέχει στην Α και Β Ανθολογία ερμηνεύοντας αριστουργηματικά το "Παιδί μου ώρα σου καλή" σε ποίηση Γιώργου Βιζυηνού), με τον Δήμο Μούτση ("Το κορίτσι μου στ' άστρα"), με τον Κυριάκο Σφέτσα, το Νίκο Καλλίτση και το Νίκο Μαμαγκάκη ("Άνθη" και "Πέτρινα λουλούδια" σε στίχους του Βασίλη Βασιλικού).

Το 1967 έρχεται σε επαφή με τον Μίμη Πλέσσα. Μια συνεργασία που άφησε εποχή στο χώρο του Ελληνικού τραγουδιού. Αφορμή η ταινία μιούζικαλ "οι θαλασσιές οι χάντρες". Ακολούθησαν βέβαια η "Παριζιάνα" και το "Γοργόνες και μάγκες" το 1969.

Το 1969 είναι μια σημαδιακή χρονιά. Ο δίσκος "Ο δρόμος" των Μίμη Πλέσσα - Λευτέρη Παπαδόπουλου, όπου ο Γιάννης Πουλόπουλος τραγουδάει δέκα από τα δώδεκα τραγούδια, γίνεται αμέσως χρυσός. Είναι ο πρώτος Ελληνικός δίσκος που γίνεται χρυσός, δίσκος που στα χρόνια που θα ακολουθήσουν καταρρίπτει κάθε ρεκόρ πωλήσεων, ρεκόρ που ακόμη και σήμερα δεν έχει φτάσει κανένας άλλος Ελληνικός δίσκος. Την ίδια χρονιά συμμετέχει στο δίσκο "Οι ώρες" των Λίνου Κόκοτου - Άκου Δασκαλόπουλου.

Μετά την ανεπανάληπτη επιτυχία του "Δρόμου", άλλες δισκογραφικές εταιρίες προσπαθούν να προσελκύσουν τον "χρυσό" ερμηνευτή. Ο Αλέκος Πατσιφάς όμως, βρίσκει τρόπο να τον κρατήσει στη ΛΥΡΑ. Ξέροντας την επιθυμία του τραγουδιστή να βρίσκεται συνέχεια στο studio, τον βάζει να ηχογραφεί διαρκώς τραγούδια. Είναι χαρακτηριστικό ότι την περίοδο 1969-71, ο Γιάννης Πουλόπουλος τραγουδά σε δέκα μεγάλους δίσκους 33 στροφών (!!!) και σε αρκετούς μικρούς 45 στροφών.

Σε συνέντευξή του το 1987 ο Γιάννης Πουλόπουλος όταν ρωτήθηκε αν έχει κάνει λάθη στην καριέρα του, θα αναφέρει την έκδοση των δέκα δίσκων που κυκλοφόρησαν μέσα σε δύο χρόνια, υπογραμμίζοντας όμως ότι περιέχουν μερικά από τα "κλασσικά" (όπως τα αποκάλεσε) τραγούδια που έχει πει. Και έχει απόλυτο δίκιο σε αυτή του τη γνώμη περί "κλασσικών", γιατί μέσα στους 10 δίσκους αυτής της περιόδου υπάρχουν εξαίσια δείγματα της φωνής του και υπέροχες ερμηνείες σε τραγούδια που βασίζονται πάνω σε στίχους ποιημάτων του Λόρκα, και του Νερούντα (Emiliano Zapata), του Γιάννη Γλέζου, στην "Ερωφίλη" του Νίκου Μαμαγκάκη, στη "Γύφτισσα μέρα" του Γιώργου Κοντογιώργου και στη "Μαρία" του Νίκου Σέμση και την επόμενη χρονιά κυκλοφορεί δίσκο με τον επιστήθιο φίλο του τον Γιώργο Ζαμπέτα, το "Μουσικόραμα". Λίγο πριν την έκδοση αυτού του δίσκου, μόλις πρόλαβε την σύλληψη από τα όργανα της χούντας, μια και το τραγούδι των Γιώργου Κατσαρού - Πυθαγόρα "Πάμε για ύπνο Κατερίνα" θεωρήθηκε αντιστασιακό. Κατέφυγε τότε σε χώρες της Δυτικής Ευρώπης. Βέβαια προϋπήρχε και ο δίσκος "Μίλα μου για τη λευτεριά" των Μίμη Πλέσσα - Λευτέρη Παπαδόπουλου, που όλα τα τραγούδια - εκτός από ένα - είχαν απαγορευτεί από το καθεστώς της επταετίας.

Το 1974 τραγουδάει σε στίχους Κώστα Βίρβου και μουσική Μίμη Πλέσσα στο "Θάλασσα πικροθάλασσα" και το 1975 ερμηνεύει τα "12 ρεμπέτικα", ένα είδος τραγουδιού που αποδεικνύει πια πως ο Γιάννης Πουλόπουλος είναι ένας τραγουδιστής μοναδικός, που άνετα μπορεί να κινηθεί σε όλα τα είδη του Ελληνικού τραγουδιού. Αυτός ήταν και ο τελευταίος δίσκος του στη ΛΥΡΑ.

Ακολουθούν συνεχείς χρυσοί δίσκοι με ελαφρολαϊκά και με διασκευασμένες ξένες επιτυχίες, όπως το "Αγάπα με"

Στην εταιρία ΜΙΝΟΣ μένει ως το 1989, έχοντας 11 χρυσούς δίσκους στο ενεργητικό του εκεί. Την εποχή εκείνη ο χρυσός αντιστοιχούσε σε 60.000 πωλήσεις και ο πλατινένιος σε 100.000. Μάλιστα, οι τρεις τελευταίοι δίσκοι έγιναν πλατινένιοι μετά την αποχώρησή του από τη ΜΙΝΟΣ.

Όλα αυτά τα χρόνια η ΛΥΡΑ δεν έπαψε να επανεκδίδει τραγούδια που είχε πει, κυρίως τραγούδια που είχαν κυκλοφορήσει σε δίσκους 45 στροφών. Στο διάστημα 1977-89 συνεργάζεται και πάλι με τον Μίμη Πλέσσα, το Γιάννη Σπανό, τον Γιώργο Κριμιζάκη, ενώ το 1984 σε ένα δίσκο που έγινε χρυσός, τραγούδησε με το δικό του ξεχωριστό τρόπο τραγούδια του "Νέου Κύματος" σε δεύτερη εκτέλεση (πιάνο -επιμέλεια ορχήστρας ο Γιάννης Σπανός).

Ακολουθούν δύο δίσκοι και ένας τρίτος με μια συμμετοχή, στην POLYGRAM μεταξύ 1990-92. Για ένα διάστημα 5 χρόνων μένει οικειοθελώς εκτός δισκογραφίας (φυσικά συνεχίζει τις εμφανίσεις του σε μεγάλα κέντρα).

Το 1997 ο Πουλόπουλος αρχίζει μια καινούρια συνεργασία με τη ΛΥΡΑ, με το δίσκο "Του τραγουδιού το βλέμμα", σε μουσική Αντώνη Στεφανίδη. Δίσκος που γνωρίζει αμέσως μεγάλη επιτυχία. Στο δίσκο αυτό για τους φανατικούς - και είναι πολλοί - ακροατές του, υπάρχει και μια μεγάλη έκπληξη. Ο Γιάννης Πουλόπουλος "ξέθαψε" δύο δικά του τραγούδια από τα τέσσερα συνολικά που είπε σε κινηματογραφικές ταινίες γύρω στα 1972 - 1973 και ήταν άγνωστα, αλλά και δεν είχαν μέχρι σήμερα κυκλοφορήσει. Τα τραγούδια αυτά το "Πάλι μεθυσμένος" και το "Αφού μου έφυγες εσύ", ξανατραγουδάει στον καινούργιο του δίσκο.

αντιγραφή από το http://www.mygreek.fm
 

Χαράματα

Στίχοι: Μέντης Μποσταντζόγλου, μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Στην ταινία "Ντάμα σπαθί" το 1966

Διακοπές στην Αίγινα

Σκηνοθεσία: Ανδρέας Λαμπρινός Σενάριο: Ανδρέας Λαμπρινός Μουσική: Μενέλαος Θεοφανίδης Μοντάζ: Ερρίκος Ανδρέου, Παύλος Φιλίππου, Ανδρέας Λαμπρινός Εικονολήπτης: Ιάκωβος Παϊρίδης, Κώστας Φιλίππου, Ανδρέας Αναστασάτος Βοηθός σκηνοθέτη: Ερρίκος Ανδρέου Τραγούδι: Σούλη Σαμπάχ Φωτογράφος: Κώστας Κοραής, Σταύρος Βεδουράς Διεύθυνση παραγωγής: Μιχάλης Λαμπρινός Σκηνογραφία: Πάρις Ποταμιάνος Βοηθός σκηνοθέτη: Γιώργος Ζερβουλάκος

Στίχοι:                  Ανδρέας Λαμπρινός - Ηλίας Λυμπερόπουλος

Υπόθεση: 

Ο δημοσιογράφος Τζόνης έρχεται στην Αίγινα μαζί με την κόρη του Αλίκη για δουλειές, αλλά και για διακοπές. Στο λιμάνι η Αλίκη θα γνωριστεί με τον Ζαν, απόγονο μεγάλης αρχοντικής οικογένειας του νησιού, ο οποίος δε θα της αποκαλύψει την πραγματική του ταυτότητα, αλλά θα της παρουσιαστεί σαν το μπεκρή του νησιού, Γιάνναρο. Σε κάποια άλλη στιγμή θα ξανασυναντηθούν και θα της συστηθεί ως Ζαν. Η Αλίκη θα νομίσει ότι ανακάλυψε τον δίδυμο αδελφό του Γιάνναρου.

 Παρασκήνιο:

[...] Με την Αλίκη Βουγιουκλάκη έπαιξαν σε έξι μόνο ταινίες, οι τρεις από τις οποίες έγραψαν μια σελίδα ιστορίας του ελληνικού κινηματογράφου, για διαφορετικούς ίσως λόγους. «Διακοπές στην Αίγινα», «Η Αλίκη στο Ναυτικό» και «Η κόρη μου η σοσιαλίστρια».

Καταρχάς, το «Διακοπές στην Αίγινα». Ήταν η πρώτη που έπαιξαν μαζί και αυτή που εισήγαγε τη συνάρτηση «μπαμπάς και κόρη». Σε παραγωγή, σενάριο και σκηνοθεσία του Ανδρέα Λαμπρινού που πέθανε νωρίς, νέος χωρίς να προλάβει να αφήσει πολλά δείγματα του ταλέντου του. Στην ταινία, που γυρίστηκε ολόκληρη στην Αίγινα, έπαιζε πλειάδα καλών ηθοποιών όπως ο Ανδρέας  Μπάρκουλης,  η Ελένη Χαλκούτση, η Αλέκα Στρατηγού, ο Θανάσης Βέγγος, η Τασσώ Καββαδία και ο περίφημος κωμικός του ΒΑΣΙΛΙΚΟΥ-ΕΘΝΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ Μιχάλης Καλογιάννης, σε μιαν από  τις ελάχιστες ταινίες του.

Η ταινία είχε το μειονέκτημα να είναι όλη ντουμπλαρισμένη ηχητικά, αλλά προκάλεσε αίσθηση και ενθουσιασμό στο κοινό χωρίς όμως να κάνει πολλά εισιτήρια (μόλις 24.651). Κι αυτό, για τον απλό λόγο ότι οι «φωστήρες» κάποιας επιτροπής τη χαρακτήρισαν «Ακατάλληλη δι΄ ανηλίκους» λόγω μιας «ερωτικής» σκηνής Κωνσταντάρα- Αλέκας Στρατηγού- η οποία μεταξύ μας, μόνο ερωτική δεν ήταν. Βέβαια, η Βουγιουκλάκη δεν είχε ακόμη δική της δύναμη εισιτηρίων και ο Κωνσταντάρας μόλις αποφάσιζε να στραφεί στην κωμωδία, στοιχεία που ήταν δυσμενείς παράγοντες για το ταμείο.

Το «Διακοπές στην Αίγινα» είχε και τη δική μου –έμμεση βέβαια- συμμετοχή, αφού πήγα σε αρκετά γυρίσματα στην Αίγινα. Θυμάμαι τη διαδικασία: Στις έξι το πρωί ο πατέρας μου περνούσε με ταξί από το σπίτι  στην  οδό Αγαθουπόλεως, και με  έπαιρνε.

Αμέσως πηγαίναμε στο σπίτι της Αλίκης που βρισκόταν αρκετά κοντά στο δικό μου, προς τον Άγιο Μελέτιο, στην ίδια κατεύθυνση με  τα στούντιο του Φίνου, αν θυμάμαι καλά. Η Αλίκη στεκόταν στην πόρτα του διώροφου σπιτιού και η μαμά της, η κυρία Έμμυ, στο μπαλκόνι του δευτέρου ορόφου.

O πατέρας μου έβγαινε, χαιρετούσε την κυρία   Έμμυ, έπαιρνε το βαλιτσάκι από το χέρι της Αλίκης, το έβαζε στο πορτ μπαγκάζ και τη συνόδευε στην πίσω δεξιά πόρτα. Εκείνη καθόταν δίπλα μου. Μπαίνοντας, μου έδινε ένα φιλί στο μάγουλο και μια τσίκλα και ρωτούσε: «Τι κάνει το μικρό Κωνστανταράκι;» Η μαμά της χαιρετούσε από το μπαλκόνι μέχρι που το αυτοκίνητο έστριβε στη γωνία. Πηγαίναμε στον Πειραιά, μπαίναμε στο «Αίγινα» ή το «Νεράιδα»- εκείνη προτιμούσε το πρώτο γιατί πήγαινε πιο γρήγορα- και κατευθείαν, σε μία ώρα και κάτι, στην Αίγινα. Το τι θα γινόταν στο ταξίδι ήταν γνωστό από πριν: Ενώ οι άλλοι διαβάζανε τους ρόλους τους ή κοιμόντουσαν, εμείς «τσακίζαμε» με την Αλίκη τους λαχνούς.   Με μεγάλη μου λύπη έβλεπα κάθε φορά εκείνο το λαχταριστό, τεράστιο ψάρι- που ήταν το δέλεαρ για τους υποψήφιους αγοραστές- να απομακρύνεται από κοντά μου. Η τσαντίλα της Αλίκης ήταν φανερή. Αφού μια μέρα, ο πατέρας μου της είπε: «Ησύχασε, βρε Αλικάκι.  Μια και το θες τόσο πολύ το ψάρι, να στο αγοράσω». Εκείνη δεν ήθελε. «Τι να το κάνω αγοραστό;  Να το κερδίσουμε θέλω. Με τον Δημητρό. Κερδιστό μπορείς να μας το φέρεις ;»

Θυμάμαι πολύ καλά και το δωμάτιο όπου πηγαίναμε να αφήσουμε τις βαλίτσες και να ντυθούν οι ηθοποιοί. Όλοι στο ίδιο δωμάτιο. Και  η Αλίκη να γδύνεται και να λέει με εκείνο το εκπληκτικό αφοπλιστικό της ύφος: « Γυρίστε από κει όλα τα αγόρια», και να βγάζει το σουτιέν της. Ε, λοιπόν την είχα ξεγελάσει δυο φορές και μέσα από τα δάκτυλά μου που έκρυβαν τα μάτια μου την είχα δει χωρίς σουτιέν. Την είχα πράγματι ξεγελάσει; Λέτε να μην το είχε καταλάβει; Ήμουνα μόλις έντεκα ετών. Και το «Διακοπές στην Αίγινα» η πρώτη ταινία της οποίας παρακολουθούσα γυρίσματα με πλήρη συναίσθηση, νιώθοντας  τι σημαίνει ελληνικός κινηματογράφος. [...]

Απόσπασμα από το βιβλίο του Δημήτρη Κωνσταντάρα 

«ΛΑΜΠΡΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ μέσα απ΄ τα δικά μου μάτια» 

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ