Κοντσέρτο για πολυβόλα

Είδος: Πολεμικό δράμα
Παραγωγής: 1967 – ΦΙΝΟΣ ΦΙΛΜ
Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 27 Φεβρουαρίου 1967
Διάρκεια: 115′
Χρώμα: Έγχρωμη
Εισητήρια: 427.698 στην 1η προβολή (8η από 117)
Σενάριο: Νίκος Φώσκολος
Σκηνοθεσία: Ντίνος Δημόπουλος
Βοηθός Σκηνοθέτη: Άγγελος Σιδεράτος
Διευθυντής Παραγωγής: Μάρκος Ζέρβας
Φροντιστής: Παντελής Παλιεράκης
Εικονολήπτης: Νίκος Καβουκίδης
Δ/ντής Φωτογραφίας: Νίκος Καβουκίδης
Φωτογράφος πλατώ: Κώστας Σακαδάκης, Γιάννης Σαβουλίδης
Ηχολήπτης: Θανάσης Γεωργιάδης
Σκηνογράφος: Μάρκος Ζέρβας
Ενδυματολόγος: Κώστας Παπαχρήστος
Μουσική: Κώστας Καπνίσης
Τραγουδούν: Κλειώ Δενάρδου
Χορογράφος: Γιάννης Φλερύ
Χορευτές: Γιάννης Φλερύ, Λίντα Άλμα
Μηχανικός ήχου: Μικές Δαμαλάς
Μακιγιάζ: Σταύρος Κελεσίδης
Μοντάζ: Βασίλης Σπυρόπουλος
Μακέτες τίτλων: Άρης Αλαγιάννης

Πρωταγωνιστές: 
Τζένη Καρέζη, Μάνος Κατράκης, Κώστας Καζάκος, Ανδρέας Μπάρκουλης, Ζώρας Τσαπέλης, Σπύρος Καλογήρου, Άγγελος Αντωνόπουλος, Λιάκος Χριστογιαννόπουλος, Βάσος Ανδρονίδης, Γιώργος Νέζος, Γιάννης Κάσδαγλης, Κώστας Παπαχρήστος, Λάμπρος Κοτσίρης, Δημήτρης Μπισλάνης, Χάρης Παναγιώτου, Άγγελος Μαυρόπουλος, Κίμων Δημόπουλος, Χρήστος Δακτυλίδης, Θεόδωρος Ντόβας, Γιάννης Αργύρης, Λίζα Κουντούρη, Στράτος Παχής, Θεόδωρος Ζιζίκος, Νικηφόρος Χαλκιάς, Βασίλης Πλατάκης, Γιώργος Κωβαίος, Φέφη Μπαλλή, Bαγγέλης Τραϊφόρος, Ηλίας Παναγιωτόπουλος, Ανδρέας Τσάκωνας, Διονύσης Πετράτος, Νίκος Λυκομήτρος, Μανώλης Μαραγκάκης, Μάκης Ρευματάς. 

Υπόθεση: Αθήνα, λίγο πριν την έκρηξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και μια υπάλληλος του Γενικού Επιτελείου Στρατού, η Νίκη, κατηγορείται για διοχέτευση απορρήτων εγγράφων σε έναν πράκτορα των Ιταλών. Η κατηγορία ευσταθεί. Την κοπέλα εκβίαζαν με την ίδια τη ζωή του αδελφού της που σπούδαζε στην Ιταλία. Δεν κάνει καμιά προσπάθεια να υπερασπιστεί τον εαυτό της και αδιαφορεί αν θα καταδικαστεί σε θάνατο, αποδέχεται όμως την πρόταση συνεργασίας που της προτείνει ο στρατηγός Δαρείος, δηλαδή να συνεχίσει να διοχετεύει απόρρητα έγγραφα στους Ιταλούς, τα οποία όμως τώρα είναι κατασκευασμένα επίτηδες για παραπλάνηση του εχθρού. Στην όλη υπόθεση εμπλέκεται και ένας λοχαγός, ο Θεοδώρου, ο οποίος είναι ερωτευμένος με τη Νίκη. Ο Θεοδώρου συλλαμβάνεται, για υπεξαίρεση των εγγράφων, και περνά από στρατοδικείο όπου και καταδικάζεται σε καθαίρεση και θάνατο. Βεβαίως, η εκτέλεσή του ήταν εικονική, και τη μέρα που τα ελληνικά στρατεύματα εισέρχονται στην Κορυτσά, παρουσιάζεται ολοζώντανος στη Νίκη η οποία δεν κρύβει την έκπληξή της…

Παραλειπόμενα – Σχόλια:
Στα γυρίσματα της ταινίας η Τζένη Καρέζη γνωρίστηκε με το συμπρωταγωνιστή της Κώστα Καζάκο και εκεί πλέχτηκε το ειδύλλιο που οδήγησε στο γάμο τους.
Η ιστορία αυτή της ταινίας χρησιμοποιήθηκε απο το Νίκο Φώσκολο έξι χρόνια αργότερα στην τηλεοπτική σειρά “Ο Άγνωστος Πόλεμος”, που προβλήθηκε από την ΥΕΝΕΔ και έκανε θραύση, αφού άγγιξε υπερβολικά μεγάλα ποσοστά επιτυχίας για την εποχή εκείνη.  Η ταινία απέσπασε 3 κρατικά κινηματογραφικά βραβεία. 

Παρασκήνιο:

Στο βιβλίο “Ένας σκηνοθέτης θυμάται”, ο Ντίνος Δημόπουλος αφηγείται το παρασκήνιο εκείνων των γυρισμάτων[...]

Ο έρωτας της Καρέζη με... χουντικό

Από τα γυρίσματα της ταινίας «Κοντσέρτο για πολυβόλα»

... Η Χούντα ήταν εκείνο τον καιρό επί θύραις κι η Τζένη, που είχε αρχίσει πρόσφατα να πολιτικοποιείται, αγωνιούσε. Ήταν οι μέρες που άρχιζαν τα γυρίσματα της ταινίας μας Κοντσέρτο για πολυβόλα. Η Καρέζη ήταν η δεδομένη. Ζητούμενος ήταν ο ζεν-πρεμιέ. Ένας γοητευτικός λοχαγός του ελληνικού στρατού με τον οποίο η Τζένη θα είχε το μεγάλο αίσθημα. Ο Φίνος πρότεινε κάποια ονόματα από τα γνωστά μέχρι τότε στο χώρο των ωραίων. Αντιπρότεινα τον Κώστα Καζάκο. Ο Φίνος αιφνιδιάστηκε.

Μα αυτός είναι καρατερίστας, είπε σουφρώνοντας τα χείλια του και βήχοντας δυο φορές, σημάδι μη επιδοκιμασίας.

Δε μίλησα. Συνεννοήθηκα μυστικά με τον Κώστα και πήγαμε στον Τόγκα που έφτιαχνε τις στρατιωτικές στολές. Ντύθηκε ο Καζάκος λοχαγός και μπήκαμε σ' ένα ταξί. Αδύνατος τότε ο Κώστας, νέος, ψηλός, τρία αστέρια δεξιά, τρία αστέρια αριστερά στους ώμους, πηλήκιο στην πένα, κουμπιά γυαλισμένα, θαμπώθηκε ο Φίνος κι είπε το ναι.

Το γύρισμα άρχισε. Και προχωρούσε κανονικά και στο πλατό και έξω από την Αθήνα, σε άλλα γραφικά σημεία της Ελλάδας.

Ύστερα από κάνα μήνα, θαρρώ, σ' ένα διάλειμμα μεσημεριάτικο, εκεί στον Ισθμό Κορίνθου, παίζαμε τάβλι με την Τζένη. Έριχνε τα ζάρια άκεφα, ήταν αμίλητη, με τα μάτια της κατεβασμένα. Κι ο νους της φευγάτος.

Τι έχεις; τη ρωτάω.

Χωρίς να σηκώσει το κεφάλι, μου λέει μαζεμένα:

Μου φαίνεται πως την πάτησα.

Δηλαδή;

Να, έμπλεξα μ' έναν από δαύτους.

Ποιους;

Αυτούς, ντε, τους χουντικούς.

Τι εννοείς έμπλεξες;

Να, πώς το λένε, παιδάκι μου, δηλαδή... εγώ...

Τον ερωτεύτηκες;

Μούγκρισε.

Το μούγκρισμα σήμαινε πως έλεγε ναι. Ήταν ένα παιδί που ομολογεί τη ζαβολιά του. Και χωρίς να γυρίσει μου έδειξε, με το χέρι απλωμένο, τον Καζάκο, που όρθιος πιο 'κεί, με τη στολή του, πετούσε πέτρες στο κανάλι, να κάνει γκελ. Φυσικά κάθε άλλο παρά χουντικός ήταν ο Κώστας Καζάκος. Η Τζένη έκανε χιούμορ. Ήταν αναγκαίο γι' αυτήν εκείνη την εποχή το χιούμορ, για να συμβιβάσει τούτο το αιφνίδιο και φαινομενικά ασυμβίβαστο πάθος της για τον Κώστα. Έδειχναν τόσο διαφορετικοί χαρακτήρες οι δυο τους τότε. Ο Κώστας γύρισε και μας χαμογέλασε. Κατάλαβε πως μιλούσαμε γι' αυτόν ...